Denis verloor op 17jarige leeftijd zijn onderbeen. Door positief te blijven, door te zetten en zich te laten omringen door de juiste mensen, nam hij deel aan de Paralympics in Sochi. Hij wakeboardt wekelijks en vond zijn passie als vrachtwagenchauffeur.
Bekijk de hele story
Bekijk de story in verschillende parts
Part 1: Het accident
“Mijn voet was er onmiddellijk afgerukt. Daardoor werd mijn onderbeen geamputeerd.”
Toen ik 17 was, reed ik met een Dax. Op een avond was ik op weg naar huis en op de Kortrijksesteenweg, maakte een vrouw links ommekeer zonder te kijken in haar spiegels. Ik probeerde ze nog te ontwijken maar helaas mislukte dit. Ik vloog recht op haar wagen en werd in de lucht gekatapulteerd. Op dat moment dacht ik dat ik mijn been had gebroken. Toen ik wou rechtstaan, besefte ik dat mijn voet in de wielkast van de auto was blijven steken. Mijn voet was er onmiddellijk afgerukt. Daardoor werd mijn onderbeen geamputeerd. Mensen denken dat dat moment pijnlijk moet geweest zijn, maar mijn lichaam ging onmiddellijk in shock. Alle zenuwen zijn door dus je voelt op dat moment niet echt iets.
“In het ziekenhuis was ik volledig aan het doodbloeden en zag ik er al uit als een lijk.”
Mijn mama maakte haar boos omwille van mijn toestand. Ik heb toen geluk gehad dat iemand snel mijn been heeft dichtgenaaid maar zonder verder te amputeren. Die persoon heeft wel mijn leven gered maar achteraf heb ik daardoor problemen gekregen, mijn been zat nog vol met splinters. Het is gek dat ik maar 10 dagen in het ziekenhuis heb gelegen.
Part 2: En nu?
Na mijn amputatie dacht ik na over hoe ik ooit een vrouw zou vinden. Daar was ik onzeker over, ik toon mijn been niet graag. Maar in de periode dat ik nog geen prothese had, ben ik Delphine, mijn vriendin tegengekomen, waar ik ondertussen al 16 jaar het leven mee deel. Een harde, coole vrouw. Ze is mijn beste vriend.
“Ik zou hem niet meer of minder graag zien met 2 benen”
Delphine: “Ik leerde Denis kennen enkele maanden na zijn accident. Het heeft hem gemaakt tot de persoon op wie ik verliefd ben geworden: iemand die sterk en hard is. De keerzijde van de medaille is dat hij ook heel hard is naar mij en anderen. Soms verwacht ik wat meer empathie, maar dat maakt wie hij is en ik wil hem niet veranderen. Hij is waarvoor ik heb gekozen en op wie ik verliefd ben geworden”
“Ik zou ervoor kunnen kiezen om een loon te ontvangen via de mutualiteit maar dat doe ik niet.”
Een ander groot vraagteken was: werken. Ga ik nog kunnen werken? In het begin dat ik een prothese droeg, was dat heel pijnlijk. Ik kon niet 100% hetzelde doen als ik ervoor deed. Ik zou ervoor kunnen kiezen om een loon te ontvangen via de mutualiteit maar dat zouden lange dagen zijn. Ik had al altijd het idee gehad om vrachtwagenchaffeur te worden. Via de VDAB heb ik hiervoor een opleiding kunnen volgen met de éne aangepaste vrachtwagen die ze ter beschikking hebben. Ik haalde gemakkelijk mijn rijbewijs en sindsdien ga ik als vrachtwagenchaffeur door het leven.
Part 3: Dromen komen uit
Sinds mijn 12de ga ik ieder jaar skiën met vrienden. 1 jaar na mijn accident vroegen mijn vrienden mij opnieuw mee. Mijn ouders gaven hun akkoord op voorwaarde dat ik 1 week zou meegaan met AnvaSport (Anders Validen Sporten). Ik had daar helemaal geen zin in.Uiteindelijk ben ik met mijn papa gegaan en het werd één van de beste skivakanties ooit. Ik leerde er eerst terug gewoon skiën en daarna wou ik ook leren snowboarden. En daar begon mijn verhaal. Het bleek dat ik er heel goed in was.
“Mijn jongensdroom is uitgekomen doordat ik een tegenslag heb gehad en heb doorgebeten.”
Ik werd gevraagd voor de Paralympics: snowboard/boardercross. Mijn eerste wedstrijd was in Frankrijk on 2011. Ik eindigde meteen op een mooie plaats en dat gaf me nog meer honger. Ik besloot alles wat ik kon, te verkopen om de kosten te betalen voor mijn deelname aan de Worldcup. Dat was een topkeuze. Daaruit kon ik mij kwalificeren voor de Paralympics van 2014 in Sochi.
Als je aan een jonge athleet zou vragen wat zijn droom is, dan is dat sowieso de Olympische Spelen of de X-games. Mijn jongensdroom is uitgekomen doordat ik een tegenslag heb gehad, mijn hoofd niet heb laten hangen en heb doorgebeten. En door het vallen en opstaan en toch te blijven gaan. Op dat moment kan je je gewoon niet beter voelen. Mijn naam werd afgeroepen tijdens de openingsceremonie in het stadium en iedereen gaat uit zijn dak. Ik was enorm emotioneel, een fenomenaal gevoel was dat! Ik werd uiteindelijk 6de en 1ste Europeaan.
Part 4: 2de tegenslag, from hero to zero
“Ik ging van hero naar zero door een mislukte, tweede amputatie”
Na de spelen in Sochi kreeg ik een tweede tegenslag. Tijdens het wakeboarden kreeg ik tijdens een landing een zware impact op mijn stomp. Eén van de splinters die nog in mijn been zat, brak af en kwam los. Ik kon niet meer normaal stappen en begon te manken. Ik werd via via naar een bepaalde dokter gestuurd. Voor de éne de beste, voor mij helaas de slechtste. Mijn been werd terug een stuk verder geamputeerd maar die operatie mislukte. De dokter had mij beloofd dat ik na 3 maanden weer ging kunnen stappen. Uiteindelijk werden dat 9 maanden.
“Ik onderging een derde amputatie en sindsdien ben ik ‘on fire’.”
Dus ik ging op zoek naar een andere dokter, gespecialiseerd in amputaties. Zo zijn er niet veel. Ik belde uiteindelijk naar een militair ziekenhuis. Gezien ik geen militair ben, konden ze mij in eerste instantie niet helpen. Gelukkig had de man aan de lijn begrip voor mijn verhaal en gaf hij me de naam van hun dokter door. Deze dokter trok uiteindelijk zijn staart in, na mijn vragen. Maar beter zo, dan de dokter ervoor want die dokter heeft 2 jaar lang mijn leven afgenomen. Ik ging van hero naar zero.
Uiteindelijk werd ik doorverwezen naar een dokter in Antwerpen. Ik onderging een derde amputatie en sindsdien ben ik ‘on fire’.
Part 5: I’m on fire!
Momenteel voel ik zelden dat ik een prothese draag. Ik investeerde zelf €12.000 in de prothese die ik nu draag. Veel geld, maar het waard om terug normaal te kunnen functioneren.
Part 6: It’s all good
“Zonder slechte dagen zijn er ook geen goeie dagen.”
Ik heb ook soms nog slechte dagen. Mentaal ben ik dan minder. Dan denk ik over alles na en zakt de moed een beetje. Na regen komt zonneschijn. En of het nu lange regen of korte regen, die zonneschijn komt terug met voldoende geduld. Je leert ook stappen met vallen en opstaan en dat is nu nog zo. Ik val ook wel nog eens. En tuurlijk heb ik wel eens een slechte dag, zoals iedereen. Maar zonder slechte dagen zijn er ook geen goeie dagen.
