Caro uit deze story over seksueel misbruik, dat is Annelies. Annelies wil zich niet meer verstoppen. Ze is meer dan wat er haar is aangedaan en wil andere mensen/slachtoffers een hart onder de riem steken. Kom te weten wie Annelies is en wat haar drijfveer is om deze story te delen.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je daarvoor terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Maakte je seksueel grensoverschrijdend gedrag mee, of zag je het gebeuren? Hier kan kan je terecht voor een gratis en anoniem gesprek: JAC, 1712, Nu praat ik erover, 106 tele-onthaal.
Bekijk de hele story
Bekijk de story in verschillende parts
Part 1: Waarom ik je deze story vertel
Caro uit deze story over seksueel misbruik, dat is Annelies. Annelies wil zich niet meer verstoppen. Ze is meer dan wat er haar is aangedaan en wil andere mensen/slachtoffers een hart onder de riem steken. Kom te weten wie Annelies is en wat haar drijfveer is om deze story te delen.
Ik ben Caro, begin de 30 jaar. Ik vertel deze story om andere mensen, jongens, meisjes, mannen, vrouwen, trans, maakt niet uit, te inspireren dat het leven niet stopt na seksueel misbruik. En dat dat totaal jouw fout niet is.
Maakte je seksueel grensoverschrijdend gedrag mee, of zag je het gebeuren? Hier kan kan je terecht voor een gratis en anoniem gesprek: JAC, 1712, Nu praat ik erover, 106 tele-onthaal.
Part 2: Hoe het allemaal begon
“Je zegt niets. Want je mag niet. Je bent gehoorzaam want je hebt schrik dat als je iets zegt, dat het gewoon nog erger wordt.”
Caro uit deze story over seksueel misbruik, dat is Annelies. Annelies wil zich niet meer verstoppen. Ze is meer dan wat er haar is aangedaan en wil andere mensen/slachtoffers een hart onder de riem steken. Kom te weten wie Annelies is en wat haar drijfveer is om deze story te delen.
Ik ben zelf seksueel misbruikt geweest door mijn vader. Ik heb pas later beseft wanneer dat begonnen is. Op mijn 5 jaar ben ik gaan skiën met wat familie. Dat was de max. Op een gegeven moment kon ik niet mee gaan skiën door een grote sneeuwstorm. Dan moest ik in bad en we zaten daar samen.
Eerst raakte hij mij aan en ik zei: “papa dat vind ik niet leuk”. Ik weet dat hij toen zei: “jawel, elke papa doet dat. Dat is normaal.”. Dat is het startpunt geweest van jarenlang misbruik en veel verder dan enkel aanrakingen. En dat groeide, elke keer of hij kwam vaker of hij kwam meer doen dan aanraken.
Hoe ouder ik werd, hoe meer vragen ik begon te stellen of zei: “neen, ik wil dat niet. Ik vind het niet leuk. Dat doet pijn”. Dan zei hij: “je bent niet flink geweest, of je moet gestraft worden. Als je iets zegt tegen mama dan doe ik dat ook bij je zus en dat wil je toch niet? Je verdient dit”. Dat zijn de dingen die je begint te geloven, heel lang blijft geloven. Je gaat eraan kapot. Ik bleef maar zwijgen ook als kwam er al eens een vraag tijdens er iets te zien was op TV: “als papa dat ooit bij jou doet, moet je het mij zeggen.” Maar je zegt niets. Want je mag niet. Je bent gehoorzaam want je hebt schrik dat als je iets zegt, dat het gewoon nog erger wordt.
“Je lijf distantieert zich van je geest. Je beschermt op die manier jezelf eigenlijk.”
Maakte je seksueel grensoverschrijdend gedrag mee, of zag je het gebeuren? Hier kan kan je terecht voor een gratis en anoniem gesprek: JAC, 1712, Nu praat ik erover, 106 tele-onthaal.
Part 3: 18 jaar, mijn kantelmoment
“Dat begint met gewoon iets open te krabben tot automutileren. In je polsen snijden, in je voeten en je liezen, in alles. In de hoop dat hij mij minder mooi zou vinden en van mij af ging blijven.”
Caro uit deze story over seksueel misbruik, dat is Annelies. Annelies wil zich niet meer verstoppen. Ze is meer dan wat er haar is aangedaan en wil andere mensen/slachtoffers een hart onder de riem steken. Kom te weten wie Annelies is en wat haar drijfveer is om deze story te delen.
Tot mijn 18 jaar, dan is alles beginnen uitkomen. Ik deed mezelf al jaren echt pijn. Dat begint met gewoon iets open te krabben tot automutileren. In je polsen snijden, in je voeten en je liezen, in alles. In de hoop dat hij mij minder mooi zou vinden en van mij af ging blijven. Ik wou geen 18 worden. Ik wou het wel, maar ik had plannen gemaakt op mijn 18de verjaardag om kort daarna uit het leven te stappen. Dat gaf mij rust, het idee dat ik er niet meer zou zijn. Nu is mijn verjaardag een dag waarop ik het leven vier. Mijn omgeving weet dat ook, dat is een topdag. Ik maak daar altijd een feest van. Maar toen wou ik niet meer. Ik zag geen uitweg, ik kon tegen niemand iets zeggen.
“Ik had plannen gemaakt om kort na mijn 18de verjaardag uit het leven te stappen.”
Tijdens de examensperiode, een tijdje later, chatte ik met iemand van het JAC. Daar heb ik voor het eerst toegegeven dat ik niet meer wou leven. Ik heb dat gewoon gestuurd en ben gewoon vertrokken. Ik ben naar school vertrokken, mijn examen beginnen maken. Tijdens dat examen kwamen ze mij zeggen dat ik na het examen bij de directeur moest gaan. Ik vond het wat raar.
“Daar zaten toen 2 agenten op mij te wachten. Ik had zo een noodkreet uitgeslaan, dat op dat moment het JAC niet anders kon dan de politie verwittigen omdat er een mensenleven in gevaar was.”
Op dat moment ben je gewoon boos, maar achteraf ben je die mensen dankbaar dat ze dat gedaan hebben omdat je dan pas ziet dat het leven wel nog veel kan bieden. Toen is alles aan het rollen gegaan. Ze hebben me uiteindelijk meegenomen naar het politiekantoor om daar een verklaring af te leggen. Ze hadden thuis ondertussen mijn dagboek al gevonden waarin heel zacht wel omschreven stond dat er iets aan de hand was thuis. Maar dat was mijn plan niet, ik wou dat niet aangeven.
Uiteindelijk, na uren vragen door de inspecteur, heb ik toch gezegd dat hij me wat aanraakte maar meer dan dat niet. Hij is zelf die avond ook ondervraagd geweest. Wij mochten toen gewoon terug alle twee naar huis. De situatie leek ook niet dreigend door de manier waarop ik het verteld had. Je kan die mensen dat ook niet kwalijk nemen. Maar de dag erna begon hij opnieuw te dreigen: “er hangt een zwaard boven mijn hoofd, je weet niet wat je doet. Dat mag niet”.
Er kwamen ook andere familieleden bij die zeiden dat ik de familie ten schande had gebracht en dat ik mijn klacht moest intrekken, dat dat niet kon. En je gaat daarin mee, ook al weet je dat het zo verkeerd is. Maar dat is familie en je luistert daar naar op die leeftijd, op dat moment. Dat was ook mijn plan: mijn klacht gaan intrekken een paar dagen nadien.
De politie geloofde er niets van dat ik dat wou intrekken en dat er niets gebeurd was. Pas maanden later heb ik het aangedurfd om terug te gaan en het hele verhaal te doen, zowel wat hij gedaan had als die andere. Eigenlijk wou ik dat zo snel mogelijk allemaal vergeten. Voor mij was dat ook zoiets van: “dat is niet gebeurd, dat kan niet. Ik maak mezelf dat wijs.”.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je daarvoor terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Part 4: De dader is niet het slachtoffer
“Het was moeilijk om dat contact te verbreken, omdat ik mij schuldig voelde naar hem toe. Wat heb ik die aangedaan? Maar uiteindelijk ben jij het slachtoffer en jij kan er niets aan doen. Hij is in de fout gegaan.”
Caro uit deze story over seksueel misbruik, dat is Annelies. Annelies wil zich niet meer verstoppen. Ze is meer dan wat er haar is aangedaan en wil andere mensen/slachtoffers een hart onder de riem steken. Kom te weten wie Annelies is en wat haar drijfveer is om deze story te delen.
Op een gegeven moment is heel mijn gevoel omgeslaan naar kwaad zijn op hem, hem de schuld geven van hoe ik mij voelde en er echt onderdoor ging. Hij moet hiervoor gestraft worden. Hij kan niet ongestraft verder gaan in het leven hiervoor, want ik ben gestraft. En dan begint het. Mijn ouders zijn gescheiden. Ik weet dat ik in het begin nog heel loyaal was naar hem. Het was moeilijk om dat contact te verbreken, omdat ik mij schuldig voelde naar hem toe. Wat heb ik die aangedaan? Ik had dat niet mogen doen want dat is mijn papa en je mag dat niet. Maar uiteindelijk ben jij het slachtoffer en jij kan er niets aan doen. Hij is in de fout gegaan. Wie het ook doet, die gaat in de fout. Uiteindelijk is er een proces van gekomen. Toen ik die brief kreeg, zei ik tegen hem: “Alles komt wel goed. Ik ga daar niet te veel mee doen. Mij maakt dat allemaal niet zoveel uit”. Uiteindelijk is er een proces geweest dat 8 jaar geduurd heeft. Een paar keer is er uitstel geweest in het proces en hij is tegen zijn 1ste veroordeling in beroep gegaan. Ik ben eigenlijk nooit naar het proces geweest tot de uitspraak in beroep.
“Ik had gewoon gehoopt dat hij ‘sorry’ zou zeggen. Sorry voor wat hij gedaan had. Dat is er nooit gekomen.”
Toen had ik het gevoel dat ik erbij moest zijn. Ik moest het op één of andere manier kunnen afsluiten. Maar ik wou geen blik met hem wisselen. Die angst voor hem is groot en blijft groot. Ik weet dat ik daar om 2 redenen zat. Om te tonen ‘ik sta hier wel’ en ten tweede had ik gewoon gehoopt dat hij ‘sorry’ zei. Sorry voor wat hij gedaan had. Dat is er nooit gekomen. En ik verwacht dat ook niet meer. Maar het is wel een krachtige zet voor jezelf om het aan te durven daar te staan van ‘kijk, zie mij hier nu staan, zoveel jaren later. Ik sta in het leven, ik heb een job, ik heb vrienden, ik heb een leven’. Ik denk dat het ook belangrijk is voor jezelf om ook aan te tonen: ‘ het is mij fucking wel gelukt, ondanks alles wat er is gebeurd.”
Maakte je seksueel grensoverschrijdend gedrag mee, of zag je het gebeuren? Hier kan kan je terecht voor een gratis en anoniem gesprek: JAC, 1712, Nu praat ik erover, 106 tele-onthaal.
Part 5: “Ik geloof u”
“Er was niemand die mij geloofde, niemand, behalve mijn grootvader. Die woorden ‘ik geloof u’, dat is zo belangrijk.”
Caro uit deze story over seksueel misbruik, dat is Annelies. Annelies wil zich niet meer verstoppen. Ze is meer dan wat er haar is aangedaan en wil andere mensen/slachtoffers een hart onder de riem steken. Kom te weten wie Annelies is en wat haar drijfveer is om deze story te delen.
Mijn grootvader, langs mijn moeders kant, kwam naar mij en zei: “k heb het altijd al geweten, dat er iets niet klopte. En ik geloof je 100%”. Daar ben ik heel dankbaar voor. Ik kreeg altijd, de eerste keer dat ik het gezegd had, tegenkanting van overal. Er was niemand die mij geloofde, niemand. Niemand die zei: “ja, t is waar”. Maar hij zei dat hij mij geloofde. Die woorden ‘ik geloof u’, dat is zo belangrijk. Ik heb een goede psycholoog gevonden. Ik denk dat dat ook belangrijk is. Die heeft dat goed aangepakt, en op mijn eigen krachten laten zien en laten staan. Geloven dat je er mag zijn, dat je het verdient om vrienden te hebben. Dat doet ook veel deugd. En praat erover met hen, steek dat niet weg. Ik heb dat heel lang wel gedaan. Ik heb het nu tegen 1 vriendin echt verteld. Het doet zoveel deugd dat er iemand is, die er is op het moment dat het eventjes moeilijk wordt.
“Ik ben nog altijd heel intensief bezig met therapiesessies, maar ik heb wel een leven waarin ik gelukkig kan zijn met wat ik heb.”
Ik heb een vaste partner gevonden en ik studeer nu terug om in mijn toekomst te gaan doen wat ik graag doe. Ik doe mijn passie super graag, dat is ook het ding dat er mij heeft doorgetrokken. Dat ervoor gezorgd heeft dat ik uiteindelijk wel ben blijven leven en voor blijven gaan ben. Ik heb mij op school kunnen storten op een gegeven moment om echt iets van mijn leven te maken. En op dit moment is dat aanwezig. En soms is dat meer aanwezig dan op andere momenten. Of er gebeurt iets dat er terug dingen naar boven komen. Ik ben nog altijd heel intensief bezig met therapiesessies, maar ik heb wel een leven waarin ik gelukkig kan zijn met wat ik heb.
Maakte je seksueel grensoverschrijdend gedrag mee, of zag je het gebeuren? Hier kan kan je terecht voor een gratis en anoniem gesprek: JAC, 1712, Nu praat ik erover, 106 tele-onthaal.
Part 6: Het leven ‘na’
“Er is echt een leven ‘na’.”
Caro uit deze story over seksueel misbruik, dat is Annelies. Annelies wil zich niet meer verstoppen. Ze is meer dan wat er haar is aangedaan en wil andere mensen/slachtoffers een hart onder de riem steken. Kom te weten wie Annelies is en wat haar drijfveer is om deze story te delen.
Ik ben trots dat ik het nu gedaan heb, dat ik het gedurfd heb. Het is iets waar zo een muur wordt rondgebouwd. Je kan op café over alles praten, maar dat ga je niet even op tafel gooien. Want dat is te heftig. Je moet daar geen muur rond bouwen en eerst een muurschildering maken dat het mooier wordt dan wat het is. Het is wat het is. Ik geloof dat iedereen de kracht in hem heeft zitten zoals ik heb gehad om daar uit te komen en een sterk persoon te zijn. Er echt te staan, te leven, te genieten van je leven. Er is echt een leven ‘na’. En is het altijd gemakkelijk? Neen, bijlage niet. Je zal dingen tegenkomen waarvan je denkt: ‘wat is dit’? Als je een partner tegenkomt, ga je samen naar bed en dan loopt dat wel eens fout. Ik ga daar geen doekjes om winden. Er zijn periodes waarin dat een zaligheid is en op andere momenten denk je ‘neen’. Maar dat is niet erg. En als je partner naast je staat en echt mee in die relatie zit, dan heeft die daar respect voor. Als je zo iemand kan vinden, ben je echt vertrokken voor je leven.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je daarvoor terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Maakte je seksueel grensoverschrijdend gedrag mee, of zag je het gebeuren? Hier kan kan je terecht voor een gratis en anoniem gesprek: JAC, 1712, Nu praat ik erover, 106 tele-onthaal.
