Jade, 25 jaar, vertelt op een anonieme manier haar verhaal over haar jeugd die getekend was door trauma, angst, misbruik en zichzelf verliezen. Op een bepaald ogenblik vond ze, met vallen en opstaan, toch de moed om te kiezen voor zichzelf en haar toekomst.
“Ik had nooit gedacht dat ik ging staan waar ik nu sta”
Ik ben op dit moment 25 jaar en ik had nooit gedacht dat ik ging staan waar ik nu sta. Ik heb mijn bachelor en masterdiploma behaald. Ik woon op mijzelf en ik heb een vaste job. Verder nog heb ik een gezonde stabiele relatie met enorm veel steun en liefde. Allemaal zaken waarvan ik nooit gedacht had ze te hebben of te mogen ontvangen.
“Ik heb een jeugd gekend met enorm veel conflict, trauma, eenzaamheid en onbegrip”
Mijn ouders gingen uit elkaar op mijn 8 jaar en vanaf dat moment ging alles bergaf. Ik som het kort en bondig even op: een vechtscheiding, een ouder die in een depressie viel en een alcoholverslaving kreeg, een stiefouder die mij niet kon hebben, enorm veel conflict, agressie, middelen en alcoholgebruik bij de andere ouder, seksueel misbruik, overlijden van een stiefouder, enzoverder.
Bovenstaande zaken hebben mij als kind enorm getekend waardoor ik apart gedrag ging vertonen. Ik stelde mij agressief, assertief en dominant op tegenover de wereld. Ik vocht wanneer de gelegenheid er was en riep op alles en iedereen. ik was een kind met enorm veel verdriet, wanhoop en onmacht. Ik snapte niet waarom alcohol en de partner van mijn ouders steeds primeerde over mij. Ik snapte niet hoe mijn ouders zoveel egoïstische keuzes hebben gemaakt tegenover mij.
“Ik bleef desondanks alle tegenslag enorm zorgend tegenover mijn omgeving”
Hoewel ik mij boos opstelde tegenover de buitenwereld, was ik enorm zorgend tegenover mijn omgeving. Hoewel mijn moeder dronken in de zetel lag, kon ik haar niet alleen laten. Ik was vaak bang dat ze misschien de volgende dag niet zou wakker worden. Doordat mensen in mijn omgeving zagen dat ik zeer zorgend was, werd ik gestuurd naar de studierichting jeugd- en gehandicaptenzorg. Binnen deze richting leerde ik verschillende zaken over de impact van je opvoeding en hoe deze een invloed kan hebben in de opvoeding naar je kind.
“Ik begon te snappen dat mijn ouders een product waren van hun eigen trauma’s”
Op mijn 17 jaar begon ik te snappen dat mijn ouders een product waren van hun eigen opvoeding, geschiedenis en jeugd. Zij hadden elk ook geen vlekkeloze jeugd gekend. Neen, zij kenden allebei een jeugd met enorm veel trauma. Ik begreep hoe het kwam dat mijn ouders bepaalde keuzes gemaakt hadden die volgens mij niet de juiste waren. Ik begreep dat een vechtscheiding kan leiden tot een depressie en je daardoor niet volledig meer de zorg kan bieden als mama. Ikzelf kalmeerde evenwel als persoon en zag in dat mijn gedrag een gevolg was van enorm veel pijn, verdriet en onbegrip. Ik begon te boksen als uitlaatklep.
“Ik had enorm veel paniekaanvallen, ik kende alleen maar chaos”
Ik studeerde hierna nog een bachelor. Ook binnen deze opleiding leerde ik meer bij over gezinsdynamieken, gezinsproblemen, gevolgen van generationele trauma, enzoverder. Hoewel ik begrip en erkenning kon geven aan mijn ouders, moest ik dit mijzelf ook kunnen geven. Ik moest leren begrijpen waardoor ik bepaald gedragingen of gedachten had. Ik had enorm veel angstaanvallen, paniekaanvallen en negatieve gedachten. Chaos is het enige dat ik heb gekend en het enige dat ergens veilig aanvoelde.
“Door mijn gedrag geloofden er niet veel mensen meer in mij”
Door het gedrag dat ik stelde doorheen mijn tiener-puber jaren geloofden er niet zoveel mensen in mij. Zij zagen enkel het negatieve gedrag. Ik ben enorm veel gestraft geweest of negatief benaderd geweest. Eén opvoedster op mijn middelbare school nam de tijd om met mij in conversatie te gaan. Zij probeerde te begrijpen waarom ik zo handelde. Zij stimuleerde mij ook om verder te studeren. En ik wil hier even de kans nemen om te benadrukken hoe belangrijk zo’n figuren zijn in iemand zijn leven. Ik voelde mij gesteund en gehoord. Twee zaken die ik vaak niet gevoeld heb.
“Ik ging aan mezelf denken”
Ik heb mijzelf heel lang in een slachtoffer positie gestoken. Wat ook oké is. Maar daar haalde ik uiteindelijk niet veel uit behalve wat zelfmedelijden en verdriet. Ik zei tegen mijzelf ‘oké je hebt dit nu allemaal meegmaakt, maar wat ga je nu doen voor jezelf?’. En er zijn enkele zaken die ik besloten had om voor mijzelf te doen zijnde: 1) een diploma behalen, 2) mijzelf een veilige omgeving bieden, 3) toxische patronen en structuren (h)erkennen en proberen doorbreken voor mijzelf maar zowel voor mijn eventueel toekomstig gezin, 4) gezonde liefde toe te laten en 5) opnieuw een relatie proberen op te bouwen met mijn ouders.
“Ik sta positief in het leven, al is het met vallen en opstaan”
Dit zijn ongeveer de grootste zaken die mij dagdagelijks bezig houden. Het klinkt nu allemaal wel mooi maar dat is ook met vallen en opstaan. Ik ben al enorm ver gekomen, maar ik heb ook nog veel angsten en paniekaanvallen. Ik ben ook in eenzamere periodes weggevlucht door uit te gaan en alcohol en drugs te nemen. Ik heb dan ook 1,5 jaar geleden besloten om volledig te stoppen met drugs. Ik ga nu ook heel bewust om met alcohol. Mijn ouders triggeren mij op de dag van vandaag nog enorm hoewel we ook al ver zijn gekomen. Op dit moment ben ik ook in therapie om beter om te gaan met die angst en paniek. Om mijzelf beter te begrijpen.
Ik vraag mij wel eens af wie ik zou zijn als ik al die zaken niet had meegemaakt.
Jade
