Een negatief zelfbeeld, een zelfmoordpoging en een lang verblijf in de psychiatrie zorgen voor duidelijke littekens. Door skateboarden, praten met de juiste personen en professionele begeleiding kon hij zijn leven terug op de rails krijgen. Hij werkt binnen het CAW en helpt nu anderen die het moeilijk hebben. Saymour schreef ook een boek over z’n proces met als bedoeling om andere mensen te inspireren. Bestel z’n boek.
Bekijk de hele story
Bekijk de story in verschillende parts
Part 1: Een diepe put
“Ik werd naakt wakker in een gevangeniscel in Gent”
Het was een warme dag, ik vroeg aan een onbekende man wat water. Er zat drugs in en daardoor kreeg ik een psychose. Die dag werd ik naakt wakker in een gevangeniscel. De politie vertelde me dat ik naakt in Gent had rondgelopen. Ze hadden me opgepakt, daarna brachten ze me naar de psychiatrie. Ik was ontoerekeningsvatbaar voor openbare zedenschennis en mocht na een week de psychiatrie verlaten.
“Ik had niet de mindset om eruit te geraken dus hielpen de therapieën niet.”
Ik ben toen in een diepe put gevallen, er werd veel geroddeld. Het is ook in het nieuws geweest en ik kon daar moeilijk mee omgaan. Ik zat toen aan de marihuana om mijn verdriet te vergeten. Hierdoor kreeg ik ook andere psychoses. Ik werd nog 4 keer gecolloqueerd door mijn moeder en werd terug opgenomen in de psychiatrie waar ik verschillende therapieën moest volgen. Ik had niet de mindset om eruit te geraken dus hielpen de therapieën niet.
In 1 van de waanideeën dacht ik dat ik de wereld moest redden van de illuminatie en deed verschillende opdrachten in Gent met een tijdslimiet.
“Ik haalde de zogezegde tijdslimiet niet en moest zelfmoord plegen van een stem die ik hoorde.”
Ik sprong van de brug in het Keizerpark en wou mezelf verdrinken. Omstaanders hebben me uit het water gered. Daarna belandde ik opnieuw in de psychiatrie, voor een hele lange tijd.
Door de medicatie raakte ik emotioneel vervlakt en kwam op 3 maanden tijd 30 kilo bij. Ik wou niet meer onder de mensen komen uit schrik van de reacties. Ik skate niet meer, raakte mijn sponsors kwijt en werd nog depressiever.
Part 2: De klik
“Ik haatte mijn moeder, maar doordat ze aangaf me te willen helpen, maakte ik een serieuze klik.”
Een gesprek met een goeie vriend zorgde ervoor dat ik besloot te stoppen met drugs. Het neerpennen van al mijn emoties is ook heel belangrijk geweest. Ik postte alles wat ik heb geschreven in chapters op Facebook.
“Ik wou mensen laten inzien dat ik geen zot ben.”
Mensen lieten weten dat ze de situatie beter begrijpen. Ik voelde me gesteund door vrienden en familie. Ik stuurde de chapters naar een uitgever en we besloten ze te publiceren in een boek.
Op skatetrip in Barcelona ging het even weer mis. Nick zag me een joint roken en ging met mij in gesprek. Hij vertelde dat ik hulp moet aanvaarden in plaats van weg te duwen.
Part 3: Skateboarden als therapie
“Skaten heeft een positief effect op mijn zelfbeeld”
Het skateboarden heeft me enorm geholpen. Het werkt therapeutisch. Ik kon mijn gedachten verzetten en tegelijkertijd vermagerde ik. In het begin kon ik maar 40 minuten skaten en dan moest ik 2 uren rusten, door de medicatie. Na een tijdje skate ik echt uren aan één stuk en vermagerde ik enorm. Dat had een goed effect op mijn zelfbeeld gehad. Ik durfde meer naar buiten komen, ik durfde weer onder de mensen te zijn.
Part 4: De comeback
“Het zit in mij om mensen te helpen, het raakte mij om mensen op straat in moeilijkheden te zien”
Skaten is vallen en opstaan en zo zag ik mijn leven ook.
Ik ben gevallen met mijn depressie en de negatieve emoties. Skaten heeft me er volledig door geholpen. Als skater bent je veel op straat en door de jaren heen zag ik er veel miserie: drugs, alcohol, criminaliteit,… Het zit in mij om mensen te helpen want het raakte mij om mensen zo te zien.
“Ik denk vaak aan de raad van mijn vader: “Het is heel belangrijk om als allochtoon een diploma te halen. Het is jouw toegang naar de arbeidsmarkt.”
In het middelbaar heb ik humane wetenschappen gestudeerd. Daarna haalde ik mijn diploma sociaal werk aan de hogeschool. Het was niet evident door de medicatie en mijn depressie. De mensen op de hogeschool hebben mij erdoor geholpen en staken me een hart onder de riem om mijn diploma te halen. Toen ik het moeilijk had, dacht ik altijd aan de raad van mijn vader: “Het is heel belangrijk om als allochtoon een diploma te halen. Het is jouw toegang naar de arbeidsmarkt.” Toen ik jonger was, dacht ik er anders over, ik wou alleen maar skateboarden. Hij verstopte mijn skateboard in de koffer van zijn auto zodat ik zou studeren. Maar ik stal zijn sleutel en ging toch skaten. Na al die jaren ben ik tot het besef gekomen dat mijn vader gelijk had. Zonder diploma heb je het al moeilijker in onze huidige maatschappij om een stabiele job te vinden. Ik ben dankbaar dat hij mij zo heeft opgevoed.
“Door mijn diploma kan ik doen wat ik graag doe, mensen helpen.”
Daardoor heb ik een diploma en kan ik de dingen doen die ik graag doe en dat is mensen helpen. Ik werk nu in een inloopcentrum (CAW), een soort ontmoetingscentrum voor kansarme mensen.
Part 5: Mijn advies aan mensen die het moeilijk hebben
“Ik zie mezelf terug graag.”
Het is een heel proces geweest en ik voel dat ik er nog niet ben, maar ik voel me wel beter in mijn vel. Ik zie mezelf terug graag, krijg veel steun van vrienden en familie en collega’s en kan terug veel skaten. Ik ben trots op de positieve dingen die ik aan het doen ben, dat ik mensen kan inspireren en dat mensen uit mijn verhaal kunnen leren.
“Mijn leven is als skateboarden, het is vallen en opstaan.”
Aan alle mensen die het moeilijk hebben, geef ik het advies: geef jezelf tijd, praat met vrienden en familie. Als dat niet helpt, praat met professionals. Die kunnen je andere inzichten geven en zorgen dat je de wereld vanuit een ander standpunt ziet. Geef de hoop niet op, geloof in jezelf en weet: na regen komt altijd zonneschijn.
Saymour schreef ook een boek over z’n proces met als bedoeling om andere mensen te inspireren. Bestel z’n boek.
