Arlo struggelde jaren met het antwoord op de vraag: wie ben ik echt? Na 3 coming outs, onderging Arlo in 2020 een top surgery en dat veranderde hun leven.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je daarvoor terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Bekijk de hele story
Bekijk de story in verschillende parts
Part 1: Ik was het buitenbeentje
“Mijn tienerjaren waren verwarrend, ik was het buitenbeentje”
Ik ben Arlo, 30 jaar en ben non-binair. Ik vertel over het feit dat ik non-binair ben en wat dat betekent voor mij. Het begon als tiener, toen ik borsten begon te krijgen. Ik keek er niet echt naar uit om een bh te moeten dragen. Als tiener wist ik niet wat non-binair, trans of genderdysforie betekende. Ik wist alleen dat ik het heel lang probeerde uit te stellen om een bh te dragen. In het algemeen voelde ik me ook niet aangetrokken tot meer feminiene klederdracht zoals jurken, rokken, make up, handtassen, … Ik voelde me meer aangetrokken tot alternatieve muziek, donkere, losse kledij. Dingen die ik meer als mannelijk zie. Mijn tienerjaren waren verwarrend. Ik wist niet goed wat het betekende, maar voelde me wel een buitenbeentje. Ik merkte dat ik niet echt paste bij de andere mensen in de klas.
“Genderdysforie heeft me veel stress gegeven, veel negatieve gevoelens.”
Non-binair zijn betekent dat je je niet jongen, niet meisje voelt. Dus je voelt je beide of geen van beiden. Het valt onder de transgender paraplu. Je zou kunnen zeggen dat, als je non-binair bent, je ook transgender bent. Dat is natuurlijk de theorie. Sommige mensen zijn non-binair en voelen zich toch niet trans. Voor mij kloppen de beide labels. Ikzelf ben non-binair en ik ben trans. Genderdysforie wil zeggen dat je je niet helemaal thuis voelt in je lichaam. Er zijn bepaalde dingen die niet juist voelen, die je stress geven. De stress of de negatieve gevoelens daarrond, is het grootste ding. Transgender zijn betekent dat je je niet of niet volledig identificeert met het geslacht dat je bij de geboorte hebt toegekend gekregen. Dus non-binair valt daar dan ook onder.
Part 2: Ik probeerde om bij de rest te passen
“Ik telde de dagen in het middelbaar af. Ik huilde veel en voelde me erg triest.”
Mijn tienerjaren zijn niet allemaal zo evident verlopen. Ik werd gepest door klasgenoten. Ik denk dat het deels te maken had met hoe ik mij uitdrukte in mijn kledij, dat paste niet echt bij de rest. Ik werd er wel op aangesproken, dat ik me op een andere manier moest gedragen en dat ik andere dingen moest proberen aandoen. Ik heb dat soms eens geprobeerd, soms wou ik zo eens een dag passen bij de rest. Maar dan lukte dat niet goed en herviel ik in hetgeen dat wel juist aanvoelde voor mij. Ik herinner mij vooral het laatste jaar in het middelbaar, ik voelde me heel erg triest. Ik huilde vaak en wist niet goed wat dat betekende. Ik wist gewoon dat ik mij echt wel heel slecht voelde en dat ik aan het aftellen was naar het einde van het middelbaar. Ik telde echt de dagen af, nog zoveel dagen tot het einde. Dat pesten raakt je echt wel in je zelfvertrouwen. En dat is iets wat in nu nog altijd meedraag. Ik werk er wel aan maar heb toch een litteken gekregen van dat pestgedrag, van het feit dat mensen zich negatief gedragen tegenover mij.
“Verliefd zijn op een meisje verdrong ik in gedachten. Dat kon niet.”
Als tiener wist ik niet dat ik genderdysforie had, ik wist niet dat ik transgender non-binair ben. Er was ook geen representatie op dat vlak. Hoe zou ik het dan ook kunnen weten? Ik wist ook niet dat ik algemeen queer was op vlak van seksualiteit. Al moet ik wel zeggen dat ik daar misschien sneller wel iets begon van door te hebben. Rond mijn dertiende begon ik te merken dat ik ook wel aantrekking had tot meisjes. En dat was heel verwarren voor mij. Mijn initiële gedachten daarrond waren: “dat kan niet, want er zijn niet zoveel mensen die queer zijn, dus dat zal niet waar zijn. Waarschijnlijk voelt iedereen zich zo. Waarschijnlijk is dat gewoon een vriendin, maar niet meer dan dat.” Zo probeerde ik dat wat te kaderen. En als ik dan een crush had op een jongen, dan was dat precies wel echt. En dat gebeurt soms nog. Dat is ook een reden waarom ik mezelf queer noem op vlak van seksualiteit. Ik ga niet snel zeggen dat ik lesbisch of biseksueel ben. Ik durf er geen gedetailleerde labels op te plakken, omdat ik weet dat ik eigenlijk aantrekking kan hebben tot iedereen qua gender. Maar ik weet wel welke voorkeuren ik heb op vlak van dating. Maar met wie ik echt een relatie wil aangaan, daar is een verschil voor mij.
“Ik was suïcidaal en zocht hulp bij een psycholoog.”
Ik heb huilend aan de tafel bij mijn ouders gezeten. En vertelde dingen tegen hen en mijn zus en broer. Maar ik hield ook veel voor mezelf. Ik had ook het gevoel dat ik in herhaling viel. Het gevoel blijft, het pestgedrag ook. Elke dag is een beetje hetzelfde dus waarom zou ik het elke dag herhalen? Maar dan zit je wel vast in het slechte gevoel en dat gevoel blijft ook. En wat moet ik daar nu eigenlijk mee? Daar is precies geen oplossing voor. En dat leek voor mij niet iets om mee naar een psycholoog te stappen. Ik dacht dat je daar veel ergere problemen voor moest hebben. Uiteindelijk heb ik wel beslist om te gaan. Ik was suïcidaal. Ik zag dat als het enige dat ik nog kon doen. Ik hoopte dat wanneer het pestgedrag zou stoppen, dat de problemen zouden verdwijnen en ik mij goed zou voelen. Dat is jammer genoeg niet hoe het werkt. De problemen blijven bij jou en dan moet je ze beginnen verwerkte. Ik snapte dat eerst niet goed. Ik ben toen naar de psycholoog beginnen gaan en ga nog altijd. Het is zowat een houvast in mijn leven. Ik ga minder dan vroeger. Vroeger had ik er ‘nood nood’ aan en nu trekt ik meer mijn plan. Ik ken mijn copingstrategieën. En als het iets minder gaat, ga ik nog eens naar daar. Er is een groot taboe rond mentale gezondheid. En ik denk dat dat bijdraagt aan het feit dat mensen niet zo snel naar een psycholoog durven gaan.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je daarvoor terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
Part 3: M’n 1ste coming out: Ik ben queer
“Ik vroeg me af wat mensen gingen denken van mij als ik in fysieke transitie zou gaan.”
Rond mijn achttiende was er een kantelmoment. Toen begon ik in te zien dat ik queer ben op vlak van seksualiteit. Om één of andere reden begon ik dat ook meer toe te laten. Dat crushes op meisjes ook échte crushes zijn. Dat het niet gewoon vriendschappelijke vibes zijn. Op dat moment had ik niet veel meer door dan seksualiteit. Ik linkte ook alles qua genderexpressie aan mijn seksualiteit. Want de lijnen zijn ook niet zo duidelijk, alles is nogal flou. Meestal zeggen mensen dat je gender is hoe je naar bed gaat en je seksualiteit met wie je naar bed gaat. Een beetje kort door de bocht, maar het helpt soms om het zo uit te leggen. Dus je gender is letterlijk wie je bent: man, vrouw of non-binair. Dat is hoe je je intrinsiek voelt, wie je bent in de wereld. Je seksualiteit is dus je aantrekking tot anderen, zowel seksueel als romantisch. Daarin klopt de vergelijking van het bed niet echt. Maar het gaat niet alleen over seks. Want je kan ook enkel romantische aantrekking hebben. Dus ik ben queer. Dat kan zowel seksualiteit als je gender inhouden. Ik ben algemeen queer. Dus ik kan op iedereen vallen. Mijn gender is dan non-binair, transgender. Ik ben eerst uit de kast gekomen als queer op vlak van seksualiteit. Ik heb gezegd aan mijn ouders dat ik ook op meisjes val. Dat was mijn eerste coming out. En de jaren erna ben ik meer en meer beginnen nadenken over mijn gender. Ben ik ook representatie beginnen zien van transpersonen en van non-binaire mensen. En daardoor ben ik me beginnen afvragen waarom ik bijvoorbeeld als tiener geen bh wou dragen. Ik had veel vragen daarrond en dan rond mijn 25ste ben ik uit de kast gekomen als non-binair persoon. Dat was voor mij weer een nieuwe stap die ik zelf niet helemaal had zien aankomen, die ik moeilijker vond dat mijn eerste coming out. Het hele ding bij het transgender zijn, is dat er nog dingen aan gekoppeld zijn. Sommige mensen gaan fysieke transitie, anderen doen dat niet. Ik begon me af te vragen wat dat voor mij inhield en dat is echt stresserend. Wat gaan mensen denken van mij als ik wel in fysieke transitie zou gaan. Dat is niet meer gewoon zeggen: “dat is mijn identiteit”, dat is letterlijk vanbuiten veranderen en mij zien veranderen. Zouden mensen daar mee omkunnen? Ga ik daar zelf mee omkunnen? Ik vond dat moeilijker dan zeggen: “ik val ook op meisjes”.
“Ik had veel stress over de reacties en op het moment zelf, ervaarde ik een enorme emotionele ontlading.”
Ik heb een goede coming out gehad op vlak van seksualiteit. Ik was er wel bang voor. Ik denk dat iedereen die queer is een soort stress ervaart die alsmaar groter wordt naarmate die coming out begint te naderen. Je denkt op elk moment: “zou ik het nu zeggen” of je denkt dat je het er per ongeluk zal uitfloepen. Wat gaan de reacties zijn? Gaan ze mij nog willen? Dat is een zeer stresserend gegeven. Op het moment dat ik het zei, was dat voor mij een emotionele ontlading. Ik had het gezegd en de reacties waren ook echt goed. Ik heb geen negatieve reacties gehad.
Part 4: M’n 2de coming out: Ik ben non-binair
“Terwijl jij open bloeit, wordt de reactie van anderen een ballast. Ik ben hierdoor vrienden verloren.”
Ik vond de tweede coming out veel moeilijker. Deels om dat zelf aan te brengen omdat ik echt al bang was over hoe mensen erover denken. En nu zeg ik dat ik non-binair ben. Ze gaan het misschien zelf niet eens snappen. Misschien zeggen ze dat het niet kan? Ik was er mij al heel erg lang op aan het voorbereiden, via een discussie met mezelf. Hoe ga ik het uitleggen? Hoe gaan ze mij geloven? Ik heb niet altijd zo goede reacties gehad en heb erdoor ook vrienden verloren. Mensen die er anders over dachten, die zeggen dat non-binair zijn, niet bestaat? Ik ben iemand die mensen tijd geeft. Ik denk niet direct aan weglopen van die mensen. Op een bepaald moment, begin je net jezelf te omarmen en als mensen daar blijvend niet in mee zijn en er blijven tegenin gaan, dan kan ik die niet meer meenemen in mijn journey. Op den duur is het een soort ballast terwijl jij net aan het openbloeien bent. En je wordt tegengehouden.
“Het kwetst mij als anderen in mijn bijzijn non-binair zijn niet erkennen.”
Ik heb soms het gevoel dat mensen niet doorhebben, dat ze praten over mij. Ze zeggen dat ze ertegen zijn of er niet in geloven. Je bent een man of een vrouw, anders kan niet. Eigenlijk zeggen ze dan, dat ik niet besta maar willen wel vrienden zijn. Dat is heel contradictorisch voor mij. Ik voel me dan erg gekwetst. Ik ga dan heel open in conversatie en begin uit te leggen hoe ik het zie of wat ze vertellen in de media, dat dat niet altijd waar is. Ik ben mezelf dan aan het verdedigen. Enerzijds wil ik dat doen, want het zijn net die mensen die ik wil te pakken krijgen om begrip te tonen en meer open minded te worden. Maar tegelijkertijd vergen die gesprekken veel energie. Het is jezelf helemaal bloot leggen voor hen en dan hopen dat ze accepteren wat je zegt.
“Het grootste struikelblok is de woordenschat. Dat vraagt van beide kanten duidelijke communicatie en effort.”
Elke keer iemand ‘mevrouw’ of ‘meisje’ of ‘zij’ zegt, krijg ik steek, een soort mini hart attack. Ik probeer dat dan te negeren en reageer vriendelijk. Zeker bij mensen die ik nog niet ken, dat kan ik snappen. Het is anders voor mensen die ik al een tijdje ken en mensen waarvan ik weet dat ik er een langdurige relatie mee moet opbouwen, zoals op het werk, vrienden en familie. Dan kijk je op lange termijn. Daar vind ik het belangrijk dat op een bepaald moment wel een soort shift wordt gemaakt in hoe je mij ziet en hoe je over mij spreekt. Daar ga ik wel al vechten om het gesprek aan te gaan over hoe ik eigenlijk aangesproken wil worden. Ik probeer mijn best te doen hier verandering in te brengen. Het grootste struikelblok is de woordenschat: die, die/hun en dan toch vrouwelijke termen gebruiken. De bal ligt ook niet enkel in het kamp van de ander. Ik merk dat ik daar zelf ook soms meer moeite in moet steken. Zoals bijvoorbeeld herhalen dat ik liever hem dat iemand iets aders zegt. Soms ben ik daar zelf geblokkeerd in. Communicatie is daar key. Ik ben wel heel blij over hoe mijn leven nu is. Bij veel mensen ben ik samen op een soort transitie journey geweest. Van bij het begin werd nog niet de juiste woordenschat gebruikt, maar nu we zoveel jaren verder zijn, is dat duidelijk geëvolueerd.
Part 5: M’n 3de coming out: Top surgery
“De top surgery die ik onderging, was een belangrijke stap in mijn fysieke transitie.”
Ik heb een top surgery gehad in 2020. Transitie is trouwens per definitie niet enkel fysiek, kan ook of kan enkel mentaal zijn. Ik heb mijn borsten laten weghalen. Dat was ook een journey op zich. Zowel het kunnen bekomen van de operatie als er mentaal klaar zijn. Ik vroeg me af of ik het nodig heb of niet en dat ook vertellen aan mijn omgeving. Dat was mijn derde coming out. Het vertellen was geen vraag van acceptatie, het was iets dat ik ging doen. Je bent natuurlijk bang voor de reactie van de mensen rondom. De reactie op fysieke transitie is vaak: “ben je dat wel zeker? Heb je alle andere mogelijke pistes bekijken”. En bij mij was het vaak: “zou je geen borstverkleining laten doen? Dat is minder ingrijpend”. En ik snap die reacties, het is inderdaad ingrijpend. Opeens heb je niets meer en je kan niet meer terug, dat is toch niet de bedoeling. Een borstverkleining lijkt dan meer een tussenstop. En dat is ook goed, want dan heb je al wat minder. Maar tegelijkertijd denk ik ook dat mensen niet beseffen dat wanneer je top surgery wil, je echt niets meer wil hebben. Je borstkas geeft je stress, in een T-shirt bijvoorbeeld. Als je naar jezelf kijkt in een etalageraam, dan zie je dat er iets verkeerd is. En gewoon kleiner, dat ging voor mij persoonlijk niet. Dat zou de dysforie niet weggehaald hebben. Er zijn zeker non-binaire trans mensendie gaan voor een verkleining, dus het kan wel. Maar voor mij moest alles weg. En je merkt dat mensen daar voorzichtig in zijn of je proberen tegen te houden of vragen om er wat langer over na te denken. Ik snap dat ook, zij horen dat voor de eerste keren, maar jij bent er al jaren mee bezig. Jij denkt er al jaren over na. Voor mij was het: nu moet het echt gebeuren.
“Transfobe mensen denken vaak dat fysieke transitie van de éne dag op de andere wordt beslist en uitgevoerd. Dat is een grote misopvatting.”
Toen ik uit de kast kwam als non-binair, was ik aan het twijfelen of top surgery een optie was voor mij. Dat was het enige waar ik op dat moment aan dacht. Er was niets anders. Initieel was ik nog niet zeker. Ik dacht eerder dat ik het niet nodig zou hebben. Ik zou een gans leven discomfort hebben, en dacht dat dat ok was. Naarmate ik meer andere mensen leerde kennen die ook transgender zijn en met hen ging praten en ideeën uitwisselen en de representatie zag van mensen met top surgery littekens, ben ik meer gaan nadenken. Zij vertelden hoe groot het verschil voor hen is in het dagdagelijks leven. Ik begon meer na te denken. Hoe meer ik mezelf toeliet erover na te denken, hoe meer ik het idee begon te omarmen. Dat is geleidelijk gegaan. Dat ging niet van de éne dag op de andere. Het heeft een jaar geduurd dat ik erover nadacht. Wil ik dit? Wil ik dit niet? Ik had heel veel twijfels. Het tweede jaar zette ik mij op een wachtlijst van het UZ Gent. Eigenlijk was ik nog altijd niet zeker dat ik het wou. Maar ik wist dat ik mij op de lijst moest zetten, anders moest ik nog langer wachten als ik het wou. Je kan altijd nee zeggen. Het was dus zeker niet van de éne dag op de andere. En dat is iets wat transfobe mensen als argument uitspelen: “die trans mensen, van de ene dag op de andere hebben ze opeens een ander lichaam. Dat is niet normaal en we willen niet dat onze kinderen van de ene dag op de andere van jongen naar meisje veranderen”. In de praktijk gaat het niet zo, dat is een grote misopvatting. Er zit een volledig denkproces achter en een lange psychologische begeleiding. Je hebt een brief nodig van de psycholoog, van een psychiater, een dokter om dit te kunnen doen. Het is niet dat je gewoon naar een chirurg kan stappen en morgen de operatie kan ondergaan.
Part 6: Ik voel me beter in mijn lichaam nu
“Ik ervaar nu gendereuforie in plaats van genderdysforie.”
Ik voel me veel beter in mijn lichaam nu. Als ik wakker word, voel ik me in het juiste lichaam. En dat is een groot verschil met vroeger. Zeker de laatste jaren voor mijn operatie, had ik heel veel stress rond hoe ik eruitzag met mijn borstkas. Nu kan ik bijvoorbeeld zwemmen zonder stress daarrond. Ik kan nu op een fiets zitten, zonder ik het gevoel heb dat er iets beweegt dat mij stress geeft. Het voelt heel juist en ik ervaar nu gendereuforie in plaats van genderdysforie. Ik heb het gevoel dat ik geen genderdysforie meer heb. Ik ben beginnen muziek maken over non-binair zijn, over queer thema’s. Ik heb een album uitgebracht ‘Transition Town’. Het gaat letterlijk over mijn transitie. Ik schreef ook over mentale gezondheid. Muziek is altijd iets geweest dat meegroeit met mij en heel belangrijk voor mij. Het is iets in mijn leven dat samen groeit met wie ik ben, wie ik word en wat verandert in mijn leven. Mijn artiestennaam is Eyemèr (eyemermusic.com). Je vindt me ook op Spotify en social media.
“Je problemen zijn nooit te klein om een psycholoog op te zoeken.”
Het is belangrijk om jezelf tijd te geven om jezelf te ontdekken en te realiseren wie je bent. Zet niet te veel druk op ‘ui de kast komen’. Doe dat wanneer het juist voelt. Als het aankomt op fysieke transitie, dat is iets groot. Dat is niet iets dat je zomaar doet. Neem je tijd, bespreek het met mensen waar je je goed bij voelt. Als je met iets zit, is het nooit een slecht idee om naar een psycholoog te stappen. Je problemen zijn nooit te klein en ik denk dat iedereen er baat bij kan hebben om eens in je leven naar een psycholoog te gaan. Je leer veel over jezelf en je struikelblokken. En het helpt ook in je relaties met anderen.
Denk je aan zelfmoord en heb je nood aan een gesprek, dan kan je daarvoor terecht bij de Zelfmoordlijn op het nummer 1813 of via www.zelfmoord1813.be.
