Davey kwam op het verkeerde pad terecht en raakte verslaafd. Na een serieuze wake up call, zocht hij hulp via een opname. Vandaag kan hij zijn energie kwijt tijdens fietsen en werkt hij als fietsenmaker.
Bekijk de hele story
Bekijk de story in verschillende parts
Part 1: Het begon allemaal met feesten en drinken
“Ik koos feesten en drinken boven mijn vriendin, mijn werk en mijn hobby.”
Vroeger was ik een vrij getalenteerde keeper. Ik ervaarde wel vrij veel druk en zocht ik afleiding in sigaretten en drank tijdens het uitgaan. In het begin was dat plezant en iedereen wou rond mij zijn. Op dat moment had ik ook een vriendin, ik was 17 à 18 jaar. Terwijl zij thuis zat, bleef ik plakken in de kantine en dat begon te wegen op de relatie. Ik wou gewoon mijn goesting blijven doen: blijven drinken en feesten en niet naar haar gaan. Na 3 jaar stopte ze de relatie, dat heeft er bij mij wel ingehakt. Ik had op dat moment twee keuzes: het leven dat ik leidde loslaten, de drank loslaten en voor mijn vriendin gaan of mijn verdriet verdrinken en mezelf storten in zelfmedelijden. Jammer genoeg is het die tweede keuze geworden. Ik ben daar heel ver in gegaan.
“Door mijn verantwoordelijkheden niet op te nemen, verloor ik mijn werk.”
De afspraken op mijn werk kwam ik niet meer na, de voetbaltrainingen gingen niet meer. Ik had een voorbeeldfunctie naar de jongeren maar dat ging niet meer. De vrijdag had ik gedaan met werken op zaterdag moest ik om 10u op het veld staan, maar ik was nog aan het uitgaan of ging gewoon rechtstreeks. Dat was geen voorbeeld. Het begon te wegen op de jongeren, op mezelf en op mijn familie. En ook op de ouders van de jongeren, omdat ik mijn verantwoordelijkheid niet kon opnemen. Het trainerschap is dan ook gestopt. Ik had wel nog een goede connectie met de mensen van het bestuur en die vroegen of ik zelf niet terug wou voetballen. Ze probeerden me zo te helpen, in de hoop dat ik me zou herpakken. Ik ben een paar keer geweest, maar na een maand stopte ik alweer. De reden bleef dezelfde: drinken en feesten was belangrijker dan mijn afspraken nakomen. Ik verloor hierdoor ook mijn werk.
Part 2: Ik kon niet stoppen
“Ik lichtte iedereen op, inclusief mezelf.”
In mijn hoofd was er wel altijd iets van: “ik ben niet goed bezig”. Maar ik kon de stap niet zetten, ik had het karakter niet om te stoppen. Het lukte mij niet om het alleen te doen. Op mijn 21ste ben ik in ambulante opname gegaan. Ik passeerde langs de huisarts, op aanraden van mijn moeder. Zij zag het ook niet meer zitten en had aangegeven dat het teveel geworden was voor haar en mijn vader. Ze hadden veel gezien, veel naar hun hoofd geslingerd gekregen van mij. Ze waren het moe. Ik woonde ook nog thuis op dat moment. Het ambulante programma duurde 4 weken. Ik ging naar daar met het idee dat ik het ging klaren en dat het na een maand wel in orde zou zijn. Ik deed dat programma om te kunnen zeggen dat ik goed bezig was. Maar terwijl stond ik achter de hoek joints te roken. Ik lichtte iedereen op, inclusief mezelf.
“De alcohol kon ik laten, maar nam harddrugs in de plaats.”
Na die ambulante opname was ik effectief gestopt met drinken. Ik liet de alcohol, maar ben dan met drugs begonnen, zoals cannabis. Mijn leven was niet veranderd. Ik ging uit en gebruikte cannabis, maar stond meer te slapen op die momenten. Dat was niet hetzelfde gevoel dan wat ik gewoon was. Dus ging ik steeds wat verder en experimenteerde met gekende drugs in de uitgang, denk aan xtc. Ik zocht wat een roes veroorzaakte, zodat ik toch maar hetzelfde gevoel kon creëren als wat ik had met alcohol. Als drugs in mijn lijf zat, was ik de koning en was alles en iedereen van mij.
Na de ambulante opname, was ook terug beginnen keepen. Ik zei dat ik gestopt was met drinken maar ik nam wel nog drugs en stak dat weg. Op den duur ben ik daar ook mee naar buiten gekomen want men zag dat er iets niet klopte. Na 1,5 jaar escaleerde dat. In het begin was het plezant, op den duur leer je cocaïne kennen en ben je 2 à 3 dagen wakker. Ik kon niet meer gaan werken en verwaarloosde de voetbal. Ik ben met een excuus van rugklachten gestopt. Ik gebruikte op dat moment alle drugs die op de markt te vinden was, drinken deed ik niet. Op een dag kwam ik van mijn werk en tijdens de terugrit, greep ik opnieuw naar alcohol.
Part 3: De ziekenhuisopname
“Ik ging all-in, mijn vader vond me knock out in de zetel.”
Eéntje kan geen kwaad, maakte ik mezelf wijs. In een benzinestation kocht ik een six pack en dronk er 2 voor het slapen gaan, in een werkweek. Ik maakte mezelf wijs dat ik ertegen kon. De dag erna moesten de 4 andere blikken ook op. Ik keek op mijn werk de hele dag uit naar het drinken van die blikken Jupiler die in de frigo stonden. Er was een feestje in mijn appartement met wat collega’s. Ik ging all-in: cocaïne op tafel en alcohol in de frigo. 2 dagen aan één stuk, niet slapen en hartkloppingen. Ik was totaal in paniek. Mijn ouders hadden een sleutel van mijn appartement. Mijn ouders vond me knock out in de zetel. Ze maakten me wakker en ik smeekte naar mijn ex. Mijn vader wou me naar het ziekenhuis brengen. Ik zou meegaan, op voorwaarde dat mijn ex meeging. Mijn vader contacteerde haar en ze is afgekomen, goed dat ze is.
“In het ziekenhuis werd ik wakker met allemaal darmen aan mijn lijf.”
De rit naar het ziekenhuis is een waas. Ik werd wakker in het ziekenhuis met allemaal darmpjes aan mijn lijf en een hartslagmeter. Ik keek recht in de ogen van mijn ex en zij was enorm aan het wenen. Ik zag aan haar ogen dat ze dacht: “hoe diep kon je vallen?”. Mijn vader stond aan het uiteinde van mijn bed, met de tranen in zijn ogen, de wanhoop nabij. Dat beeld heeft ervoor gezorgd dat ik een klik heb gemaakt. Een paar dagen erna bekeek ik wat de opties waren. Ik had geen geld meer, mijn ouders hebben mijn appartement nog betaald, ik had zoveel miserie. Het moest veranderen, dacht ik toen.
Part 4 : De opname in het pyschiatrisch centrum
“Het afkicken van de drugs ging gemakkelijk, de mentale aanpak was zwaar.”
Ik ben dan terechtgekomen in het VITA in Zelzate, in het Sint-Jan Baptist psychiatrisch centrum. Ik ging ervan uit dat ik op 2 maanden zou geholpen zijn, dat was mijn ingesteldheid op dat moment. Ik ben toen volledig gecrashed en in tranen uitgebarsten bij mijn ouders. De eerste keer in 10 jaar dat ik een traan liet. Mijn moeder en ik reden samen naar Sint-Jan Baptist. We stonden met twee aan de deur. Mijn moeder bleef maar huilen. Ze besefte dat ze mij moest loslaten. Ze had al veel gezien en meegemaakt. Na drie dagen opname, had ik door dat het mij in 2 maanden niet zou lukken. Ik dacht, het is gewoon afkicken van hetgeen ik in mijn lijf had gestampt. Dat was eigenlijk het gemakkelijkste. Na een week had ik daar geen last meer van. Het was vooral het werken op het mentale aspect, dat moeilijk was. Ze graven naar al de oorzaken.
“Ik dacht dat ik na 2 maand thuis zou zijn, uiteindelijk duurde het programma 2 jaar.”
Uiteindelijk heb ik dat programma twee jaar gevolgd. Het heeft veel opgebracht en veel inzichten gegeven in de problemen, de oorzaken. Dramatherapie zal ik ook nooit vergeten. Dat was één op één acteren met de begeleider en die
trok alles eruit waar je die moment problemen mee had. Want ik heb dingen uitgestoken waar ik totaal niet fier op ben en mij voor schaam. De begeleider haalde dat eruit, probeerde zoveel mogelijk emotie naar boven te halen. Op een bepaald moment werd ik kwaad. Dat was een opluchting. Ik moest me ook klaarstomen voor het dagelijkse leven. Ze hebben mij daar goede tools gegeven. Ik volgde ook agressietherapie. Zodat ik me kan controleren op moeilijke momenten. Op mijn werk stopte ik in onderling akkoord. Het milieu waarin ik zat, waren ook mijn collega’s op dat moment. Dat was niet gezond. Ik had ook meegekregen dat ik het best alles laat dat slecht voor me is, ook vrienden. Ik was er redelijk hard in en heb alles achter mij gelaten. Behalve mijn familie en de kameraden van het minivoetbal. Zij zijn mij komen ondersteunen tijdens mijn traject. Tot op de dag van vandaag heb ik een beperkte kring, maar wel één die ik lief heb en die goed is voor mij.
Part 5: Fietsen heeft me gered
“Fietsen maakte mij rustig.”
Ik was op zoek naar werk maar op dat moment brak corona uit. Ik zat nog in mijn traject en we mochten enkel buiten met de fiets. Ik liet mijn fiets toen komen en heb een maand of twee gereden. Dat ging niet goed. Ik woog nog 70 kg, volledig uitgemergeld van alles wat ik in mijn lijf had gestoken. Het fietsen bracht wel rust en ik was sportief bezig, het gaf achteraf wel voldoening. Toen de maatregelen wat versoepelden, ben ik via De Sprong in Zelzate, een VZW waar Jan-Baptist mee samenwerkt, terug aan het werk gegaan op vrijwillige basis. Terwijl ik solliciteerde, werkte ik bij een fietsenmaker. De eerste twee maanden waren verschrikkelijk. Ik moest mijn plan trekken en vloekte veel. Maar ik bleef het doen, in afwachting van mijn sollicitaties. Ik heb dat 6 maand gedaan, 4 dagen per week met een kleine uitkering. Na 6 maand besliste ik om mails rond te sturen naar fietsenmakers. Op 30 mails, reageerde 1 iemand, Pdg Bike Store in Drongen. Na een test mocht ik beginnen en ik werk daar nog steeds. Het fietsen heb ik ook nooit gelaten. Zo rijd ik af en toe routes. De eerste keer 136 kilometer was ik stik kapot. Met mijn vader begon ik ook een goede band te creëren doordat hij ook fietst. We deden samen tochten en zijn ook op fietsreis geweest naar Mallorca. Ik ben opengebloeid door de fietswereld.
Part 6: Ik ben terug mezelf maar moet alert blijven
“Ik ben terug naar mezelf gekomen.”
Ik ben trots op het parcours dat ik heb afgelegd, op wie ik geworden ben. Mensen zeiden soms dat ik veranderd ben, maar ik zie het niet als een totale verandering. Eerder als terugkeer naar de persoon die ik vroeger was, voordat ik gebruikte. Er zijn een aantal zaken veranderd in mijn leven, maar ik ben terug naar mezelf gekomen. Dat is voor mij het belangrijkste. Een verslaving zal voor altijd zijn. Het is een dunne koord om op te dansen. Proberen niet toe te geven aan de verkeerde gedachten of vroeger niet verheerlijken.
“Door één druppel alcohol, kan ik alles kwijtspelen.”
Je moet altijd alert blijven dat als ik één glas drink, ik het verkeerde pad opga. Ik kan alles wat ik nu heb opgebouwd, werk en woonst, allemaal kwijt zijn door één druppel alcohol te drinken. En dat wil ik niet meer. Waar ik nu voor leef, is hetgeen waar ik voor wil blijven gaan. In het begin was het moeilijk om terug onder de mensen te komen, ik voelde schaamte. Nu ben ik trots op wat ik verwezenlijkt heb. Mensen mogen het leven ontdekken maar moeten opletten dat het niet gevaarlijk wordt. Als je merkt dat je dingen begint te laten, vrienden kwijtspeelt, de boel kapot maakt, probeer op tijd in te grijpen. Heb geen schrik om in te grijpen of jezelf op de vingers te tikken. Iemand anders kan je naar een instelling sturen, als je er zelf niet 100% achter staat, weet je ook dat het niet zal werken. Je moet voor jezelf de klik maken. En dat is moeilijk. Er zullen moeilijke momenten zijn, je za jezelf meerdere keren tegenkomen. Het is een kwestie van daar durven naar te kijken en ervoor open te staan. Het leven terug vast te pakken.
